نشستن توی گوشه امن و سر کشیدن کاپوچینو وقتی کیلومترها دورتر فضاحتی مثل فلسطین اشغالی جریان داره، کار بیهوده‌ای به نظر می‌رسه. می‌دونم قرار نیست به‌خاطر جنگ، بلایای طبیعی و مشکلات جسمی یا اقتصادی دیگران خودمون رو از نعمت‌های زندگی محروم کنیم؛ ولی ندیدن این فاجعه که ابعادش هر روز بزرگ و بزرگ‌تر می‌شه کار سختیه. دردناک‌تر اینکه درگیری‌های داخلی و اعتراض‌های به حق، از ما یه مشت آدم متعصب ساخته که همه چیز رو با عینک «من خوبم، تو بدی» می‌بینیم و نتیجه؟ تکرار دَوَرانی اشتباهات خاورمیانه و تجربه‌ی دوباره تاریخ با همه‌ی پلشتی‌هاش...